Ρεσπίγκ Οτορίνο

(Respighi, Μπολόνια 1879 – Ρώμη 1936). Ιταλός συνθέτης. Σπούδασε στη Μπολόνια, με δάσκαλο τον Τζουζέπε Μαρτούτσι και για ένα διάστημα ήταν επίσης μαθητής του Ρίμσκι-Κόρσακοφ στην Πετρούπολη, όπου έπαιζε βιολί στην ορχήστρα του αυτοκρατορικού θεάτρου. Ιδιοσυγκρασία εκλεκτική, ο Ρ. αναδείχτηκε με επιτυχία στο βιολί, στο πιάνο, και ως διευθυντής ορχήστρας. Αφού έγινε γνωστός στις αρχές του 20ού αι. με σελίδες μουσικής δωματίου, φωνητικής και οργανικής, κατέλαβε το 1913 την έδρα της σύνθεσης στο Ωδείο της Αγίας Κεκιλίας και αργότερα έγινε διευθυντής του από το 1923 έως το 1925. Μετά την παραίτησή του από τη διδασκαλία, επιδόθηκε στη σύνθεση και έκανε περιοδείες, δίνοντας συναυλίες σε όλο τον κόσμο, σε συνεργασία με τη σύζυγό του Έλσα Ολιβιέρι Σαντζάκομο. Η φήμη του Ρ. οφείλεται κυρίως στα συμφωνικά ποιήματα Οι κρήνες της Ρώμης, Τα πεύκα της Ρώμης, Οι ρωμαϊκές γιορτές, που έχουν γραφεί αντίστοιχα το 1916, 1924, 1928· στις σουίτες Τα πουλιά, επίσης του 1928, και στις τρεις σειρές μεταγραφών για ορχήστρα Παλιοί χοροί και άριες για λαούτο. Στις σελίδες αυτές φαίνεται κυρίως η πρωτοτυπία του Ρ., πρωταγωνιστή της μουσικής ανανέωσης στην Ιταλία, που πραγματοποιήθηκε με την επιστροφή στην παλιά ιταλική μουσική κληρονομιά. Μεταξύ άλλων συνέθεσε για το θέατρο τα μπαλέτα: Το φανταστικό μαγαζί (1919) και Βενετσιάνικο σκέρτσο (1920), τις όπερες Σεμίραμις (1910), Μπελφαγκόρ (1923), Η βουλιαγμένη καμπάνα (1927), Η φλόγα (1934), που συμπληρώνουν την τέχνη του, η οποία έχει την τάση να χαράζει σε ένα ρωμαλέο αρμονικό και ηχοχρωματικό πλέγμα μελωδικές γραμμές που φτάνουν μερικές φορές σχεδόν μέχρι την αρχαϊκή απλότητα. Έκαμε επίσης πολλές μεταγραφές και διασκευές παλαιάς μουσικής. Σκηνικό του Σαλβατόρε Φιούμε για το μπαλέτο «Η φλόγα» του Οτορίνο Ρεσπίγκ, έργο του 1941 (Θεατρικό Μουσείο, Μιλάνο).